Avicularia purpurea (Kirk, 1990)
Pochodzenie: Ekwador.
Potoczna nazwa angielska: The Ecuadorian Purple.
Jeden z najdziwniejszych gatunków Avicularii w hodowlach, wzbudzający wiele kontrowersji i pytań. Chodzi mi oczywiście o spory „cf.” vs „nominal” form.
Postanowiłem trochę zgłębić temat i porozmawiać z osobą, która chyba wie o tym najlepiej – Rickiem Westem. Twierdzi on że A. purpurea to gatunek polimorficzny (w obrębie którego występują tak odmienne fenotypy że łatwo je wziąć za inny gatunek). Kolor, włoski i wzorki nie mają tu więc wiele do powiedzenia. Sam obserwowałem kilka samic i samców, które potrafiły się zmienić z wylinki na wylinkę – raz dominował kolor granatowy i czarny (czyli cecha „nominalnej” formy), by po następnej wylince ładnie zabarwic się na fiolet-róż (czyli typowy „cf.”). Moim skromnym zdaniem bitwy są daremne, na chłopski rozum istnieje A. purpurea mająca kilka form lub więcej, więc dopisek „cf.” raczej nie ma sensu.
Pomijając więc barwę dorosłych, której wariacji jest sporo – skupmy się na wyglądzie i zachowaniu. Nie należy do gigantów – samice rzadko przekraczają 5-5,5cm DC (długości ciała), natomiast samce są mniejsze, lecz często rozstaw odnóży sprawia wrażenie że mamy do czynienia z niezłym „łabaczem” 
Agresywne bywają rzadko, są szybsze niż sporo z rodzaju ale jak większość Avicularii to typowe krótkodystansowce. Płochliwe i skoczne, jeżeli mają już wykonane przez siebie gniazdo, lub pobliżu znajduje się kryjówka zawsze uciekają w tą stronę.
Nie wymagają dużego, terrarium choć ja jestem zdania ze górnej granicy nie ma, zawsze przy tworzonym zbiorniku można puścić wodze fantazji. Powiedzmy ze minimum to 20x20x20cm, grunt żeby było miejsce na gniazdo, rośliny i jakaś kryjówka. Pryskamy dość często. Temperaturę starajmy się utrzymywać tak, żeby nigdy nie spadała w dzień poniżej 25C, a w nocy 19-20C.
Rozmnażanie bardzo proste, samica osiąga dojrzałość przy okolo 4cm DC, samce potrafią się napełnic juz 2-3tyg. po ostatniej wylince. Nie zaobserwowałem nigdy agresji samicy w stosunku do samca. Można więc zastosować taktykę „put&forget”, spokojnie zostawiając parę przez kilka dni razem. Nie ma potrzeby powtórek. Samiczka lepi kokon od dwóch do kilkunastu tygodni po kopulacji. Po około miesiącu kokon zabieramy, i cieszymy sie 50-150 nimfami NII.
Młode we wczesnych stadiach wyglądają zupełnie inaczej niż rodzice. Dominuje barwa czarnoszara z jaśniejszym wzorem. Przebarwiają się na „dorosły” kolor po 7-8 wylince.
Jak wszystkie Avicularie, preferują pokarm skoczno-lotny typu świerszcze, szarańcze lub inne prostoskrzydłe.
Purpurkę polecam hodowcom o mocniejszych nerwach i sprawnych rękach:), bo częste przyspieszenia lub skoki mogą spowodować upadek tragiczny w skutkach dla pająka. Ten gatunek jest wyjątkowo delikatny.
* cf. (z łac. confer) – porównać.Stawiamy go jeżeli nie jesteśmy pewni czy oznaczyliśmy gatunek poprawnie choć wszystko na to wskazuje. Najczęstszym błędem jest stawianie go na końcu nazwy, a powinen się znajdować w środku. (np. Avicularia cf. purpurea). Największym jednak jest używanie skrótu jako „color form”, co jest całkowicie nieprawidłowe.